Walsartan jest stosowany w terapii nadciśnienia tętniczego, zaburzeń czynności nerek oraz chorób serca. Walsartan działa jako silny i specyficzny antagonista receptora angiotensyny II, wybiórczo blokując receptor AT1 i niwelując skutki związane z działaniem tego hormonu. Lek ten charakteryzuje się wysokim bezpieczeństwem stosowania i niską częstością występowania skutków ubocznych, takich jak suchy kaszel (w odróżnieniu od inhibitorów konwertazy angiitensyny). W tym artykule przedstawiono opis mechanizmu działania i farmakokinetyki walsartanu.
Jak działa walsartan?
Angiotensyna II to substancja naturalnie występująca w organizmie człowieka, która wiążąc się z właściwym receptorem AT1 powoduje skurcz mięśniówki gładkiej naczyń krwionośnych, prowadząc do wzrostu ciśnienia krwi.
Walsartan to silny i specyficzny antagonista receptora angiotensyny II, który blokuje receptor AT1, co w efekcie prowadzi do rozkurczu mięśniówki naczyń i obniżenia ciśnienia krwi. Dodatkowo, działając wybiórczo na tę konkretną podgrupę receptorów, walsartan zwiększa stężenie angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do stymulacji receptora AT2, który nie jest blokowany. Receptor AT2 działa antagonistycznie (przeciwstawnie) w stosunku do receptorów AT1, co oznacza, że jego aktywacja skutkuje obniżeniem ciśnienia krwi na skutek zwiększonego stężenia angiotensyny II w osoczu.
Walsartan nie wykazuje aktywności agonistycznej (pobudzającej) w stosunku do receptora AT1 i ma około 20 000 razy większe powinowactwo do tego receptora niż do AT2. Nie wykazano, aby walsartan wiązał się lub blokował inne receptory hormonów lub kanały jonowe, które są ważne dla regulacji krążenia.
Jaka jest farmakokinetyka walsartanu?
Walsartan jest substancją czynną, która jest dobrze wchłaniana po podaniu doustnym. Maksymalne stężenie walsartanu w osoczu występuje po 2-4 godzinach od podania, a średnia bezwzględna biodostępność wynosi 23%. Walsartan jest skuteczny zarówno podawany z posiłkiem, jak i na czczo.
Po podaniu leku objętość dystrybucji walsartanu wynosi około 17 litrów. Walsartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza, głównie z albuminami.
Metabolizm walsartanu jest ograniczony, tylko około 20% podanej dawki jest wykrywana w postaci metabolitów. Metabolity te nie mają działania farmakologicznego.
Walsartan jest wydalany głównie z żółcią (około 83% dawki) i przez nerki (około 13% dawki). Po podaniu dożylnym klirens walsartanu z osocza wynosi około 2 l/h, a klirens nerkowy około 0,62 l/h. Czas półtrwania tej substancji czynnej wynosi około 6 godzin.
Podsumowanie
Walsartan to skuteczny lek, stosowany w terapii nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca oraz stanów po zawale mieśnia sercowego. Lek ten działa jako antagonistyczna substancja w stosunku do receptorów angiotensyny II, a ponadto stymulując receptor AT1. Walsartan jest dobrze wchłaniany po podaniu doustnym i jest skuteczny zarówno podawany z posiłkiem, jak i na czczo. Bezpieczeństwo stosowania walsartanu jest wysokie, z niewielkim ryzykiem skutków ubocznych.
